| SAMANTHA FISH – PAPER DOLL |
|
||||
|
||||
.jpg) |
 (2).jpg)
Na een prachtig album met Jesse Dayton, "Death Wish Blues" (2023), twee jaar na haar laatste soloplaat "Faster", is Samantha Fish nu terug met haar achtste studioalbum "Paper Doll". Ken je dat zeldzame moment waarop je op adem komt omdat alles op zijn plek valt? Nu, dit is zo'n moment. "Paper Doll" heeft de nummers, de energie, die heerlijke tempowisselingen en de tracklist is pure perfectie. Als je net als ik dacht dat "Faster" niet meer kon overtroffen worden, bereid je dan voor op wat misschien wel Samantha's meest complete album tot nu toe is. Dit is niet zomaar een vervolg, het is eerder een nooit zo gehoorde explosie!
Vanaf het moment dat "I'm Done Runnin'' begint na een rollende intro, is het duidelijk dat Fish er geen doekjes om windt. Ze laat zich niet zomaar gaan, ze gooit je in het diepe en huppelt in de groove alsof ze iemand heeft uitgedaagd haar het tegendeel te zeggen. De openingsriff heeft een langzaam oplaaiende grom, waarna ze het geheel openscheurt met een zang die klinkt alsof hij gesmeed is met liefdesverdriet. Wat het meest opvalt, is hoe zelfverzekerd de zang is als Samantha zingt over zelfredzaamheid en verzet. Deze moet absoluut in de 'live'-set. "Can Ya Handle The Heat?" komt erna en ja, ze vraagt het, maar heeft je meteen al te pakken met haar korte, krullende haar. Het is krachtig, dreunend en opgebouwd als een kroegboogie waar iemand op het punt staat een pooltafel omver te gooien. Het is brutaal, ondeugend plezier. Probeer je voeten maar eens in te houden. Ik wed dat je dat niet kunt. Het derde nummer, "Lose You", is misschien wel één van mijn huidige favorieten, een nummer dat even smeult voordat het de hitte opvoert. Fish begint in deze track heel zacht en sudderend, alsof ze in de schaduw wacht, maar dan barst haar stem los als een lava-inslag met een sparrende gitaarsolo halverwege het nummer. Fish pompt de emotie door de versterker en laat het allemaal versmelten tot een zware, smeulende muur van geluid. Kippenvel!
"Sweet Southern Sounds" swingt erin en je zweeft op een vochtige, soulvolle bries van een licht aanslaande gitaar- en toetsencombinatie. Maar net wanneer je denkt dat ze wat rustiger wordt, begint Fish de toets te verdraaien tot iets magisch, en aan het einde ben je gewoonweg verbluft. Pure klasse, doordrenkt met de warmte van zuidelijke passie en een vlammend toetsbord. "Off In The Blue" dat volgt, neemt ons mee naar een compleet andere wereld, en dat is een deel van de schoonheid van deze plaat , het verandert moeiteloos stemmingen en geeft texturen weer. Dit is soulvolle en aardse Americana, hoewel ingetogen, een onbetwistbaar kunstwerk is. Voor mij is "Fortune Teller" een belangrijk nummer op deze plaat en ben daarbij ook helemaal weg van Sam's prachtige stem. Als "Lose You" al zwaar was, is dit een donderslag bij heldere hemel. Het begint traag, rokerig en lokt je met een knipoog, een heimelijke glimlach en zwoele gesproken regels. Dan barst het los en huilt haar gitaar in de tweede helft, alsof ze stiekem geesten oproept via de snaren. Het is levendig, rommelig op de beste manier en je merkt dat het gebouwd is om nog meer te rekken en te ademen wanneer ze de kans krijgt om het live los te laten... ik kan niet wachten. Absoluut hoogtepunt op het album.
En net als je denkt dat je haar vibe te pakken hebt, komt "Rusty Razor" door de deur alsof het uit een tijdmachine uit de jaren '60 is geschoten. Mick Collins stem brengt de smurrie, en dit nummer is besmeurd met pure garagerock-smerigheid. Fish laat zich hier gaan, geen verfijning, gewoon pure punk-swagger. Je kunt de rook en het zweet bijna ruiken. Het is leuk, het is smerig en het heeft een losgeslagen, grijnzende energie. Titeltrack "Paper Doll", het voorlaatste hier, op een album dat recht op z'n doel afgaat en nummer na nummer levert, is simpelweg subliem. Het is rauw en sfeervol, gedragen door een stem die bloedt van eerlijkheid. Je hoort elk verdomd geschraap van de snaren de pijn noot voor noot uitrekken. Het is hier het grote bluesnummer dat je gewoon meesleept, een nummer dat je moet horen en waarvan ik me kan voorstellen dat het live een nog groter statement zal worden. Ze sluit af met "Don't Say It", en in plaats van vuurwerk laat ze het stof gewoon neerdalen. Het is een deuntje om bij weg te dromen, zacht maar met rafelrandjes. Als het laatste gesprek van een lange nacht waarin niemand precies zegt wat hij of zij bedoelt. Het dwaalt af, doet pijn en laat je starend naar het plafond achter, je afvragend wat je in vredesnaam is overkomen. Aan het einde van deze plaat ben je echt even de adem benomen. Samantha Fish is misschien al één van de meest complete liveartiesten die je ooit zult zien, maar met "Paper Doll" is ze er eindelijk in geslaagd om die ultieme visie te vertalen naar de studio. Zelf volg ik Samantha's carrière al vanaf het begin, en was nu helemaal verbluft toen ik "Paper Doll" voor het eerste hoorde. Het is niet alleen een geweldig bluesalbum, het is ook een geweldig rockalbum en het raakt alles daartussenin. Er staan nummers op die je aan het dansen krijgen, nummers waar je mond van openvalt van ontzag, maar elk nummer raakt je. Dit is het meest complete bluesrockalbum dat ik in jaren heb gehoord.